Կենտկոմում կազմվում էր Եղիշե Չարենցի ժողովածուն: Հանրապետությունը պատրաստվում էր նշելու իր մեծ զավակի 60 – ամյակը: Ժողովածուն կազմելիս մի նուրբ հարց առաջացավ: Ինչպես վարվել Եղիշե Չարենցի «էլեգիա գրված Վենետիկում» պոեմի հետ, ուր հեղինակը քննադատում էր Ավետիք Իսահակյանին, նրա հին և, այսպես կոչված, մանր – բուրժուական հայացքները: Որոշվեց ձեռնպահ մնալ այդ գործից: Լուրը հասել էր նաև Ավետիք Իսահակյանին, ում արձագանքը դեպքի վերաբերյալ բուռն էր: Մի օր, երբ տեղեկացան, որ Վարպետը Կենտկոմ է գալիս, դիմավորելու գնաց Կենտկոմի առաջին քարտուղար Սուրեն Թովմասյանը, ով Վարպետին ուղեկցեց իր սենյակ, որտեղ էլ տեղի ունեցավ մեկժամանոց հանդիպումը: Սուրեն Թովմասյանը հանդիպումից հետո մյուսների հետ զրույցում նշեց, որ Վարպետը խոր վիրավորանք է ապրում ժողովածուից դուրս եկած ստեղծագործության պատճառով: Նա նշել էր, որ Չարենցն իր գնահատականներում միանգամայն ճիշտ է, և ստեղծագործության հանման դեպքում խիստ վիրավորանք պատճառած կլինեն ութսունամյա ծերուկին: Որոշվեց վերականգնել ստեղծագործությունը:
Չարենցի դեմ սկսված հալածանքներից ու կալանքներից հետո երկու մեծ հայ գրողների հանդիպումները չեն դադարել: Չարենցը կյանքի վերջին ամիսներին կալանքի տակ էր, սակայն Ավետիք Իսահակյանն ու ընտանիքի անդամները փորձում էին կապը պահել: Իսահակյանի հարսը ՝ դերասանուհի Բելլա Իսահակյանը ձերբակալությունից առաջ գնում է Չարենցին տեսակցության: Հանդիպման ավարտին Չարենցը խնդրում է փոքր ինչ սպասել: Նա հայացքը գցում է իր սեղանին եղած արձանիկներին, վերցնում Չինական օճառաքարե արձանիկն ու մեխով դրա տակ փորագրում. «Սիրելի Ավետիքին, Չարենց , 24 / VI 1937 թ.»: Սա համարվում է Չարենցի հրաժեշտի նվերն Իսահակյանին:
Ժամանակակիցներից Ավետիք Իսահակյանը միակն էր, որ չվախեցավ Չարենցի հետ հանդիպելուց, ով Հայաստան գալուց հետո ՝ 1936 թվականին դեկտեմբերին, մինչև Չարենցի ձերբակալությունը մշտապես հանդիպում էր նրա հետ: Նրանց սերտ բարեկամությունը հաստատվել է 1924 թվականին: Երբ Իսահակյանը, որպես քաղաքական վտարանդի, 1920 թվականից մշտապես ապրում էր Վենետիկում, իսկ երիտասարդ, բայց հայտնի Չարենցը կյանքում առաջին անգամ ստեղծագործական գործուղման էր ուղարկվել Եվրոպայի մշակութային կենտրոններ: Առաջինը նա մեկնեց Իսահակյանի բնակավայր ՝ Վենետիկ: Վարպետը ծանր էր տանում Չարենցի ձերբակալությունը: Այն տան պատշգամբից, որտեղ ապրում էր այն տարիներին, երևում էր Չարենցի տան տանիքը: Տների արանքում աղմկում էր այն այգին, որտեղ մինչ ուշ գիշեր շրջում էին Իսահակյանն ու Չարենցը նրա տնային կալանքի ժամանակ: Նրանց անպայմանորեն ուղեկցում էր Իսահակյանի սիրելի շունը ՝ «Ջեկի» անունով սերտերը: Տարիներ անց, Իսահակյանը բացեց 1937 թվականի հոկտեմբերին Իզաբելայի վերջին այցելության գաղտնիքը: Երբ Իզաբելան բանտում ստացել է Չարենցի սպիտակեղենը ՝ լվանալու համար, պահնորդներից մեկը գաղտնի նրան է փոխանցել Չարենցի նամակը, որը նախատեսված էր Իսահակյանի համար և գրված էր մատիտով, սպիտակ թաշկինակի վրա: Այդ նամակն էր բերել Իզաբելան, որը Չարենցը պահում էր որպես ամենաթանկ մասունք, հազվադեպ ցույց տալով ամենահուսալի մարդկանց: Այդ թաշկինակն այսօր էլ պահվում է Իսահակյան ընտանիքի ձեռագրերի հավաքածուում: Թաշկինակի գլխավոր արժեքն այն էր, որ նրա վրա գրված էր Չարենցի վերջին բանաստեղծությունը, որը նվիրված էր Իսահակյանին:
Չարենցը գրում է. «Սիրելի Ավետիք, ներքևում երգում էին քո երգը, սիրտս լցվեց, և ես գրեցի հետևյալ ստիխը. ընդունիր իբրև ձոն և ողջույն»:
Որքան գնում – այնքան խոնարհ,
Այնքան անհուն և այնքան ջերմ
Ես խոնարհում եմ քո առջև
Ե´վ սեր, և´ սիրտ, և´ քնար:
Արդեն ցնորք է անհնար`
Ունենալ երգ այնքան նայիվ,
Որ հմայե երեխային
Եվ ծերունու սրտում մնա:
Սիրտդ կարող է վեհանալ,
Որ անսալով նրա սրտին`
Երգ ես տվել ժողովրդին,
Որ իր երգով անմահանա:
Ա~խ, կուզեի ես ունենալ
Գոնե մի երգ այնքան ջերմին,
Որ գրեի խուղիս որմին –
Եվ նա հավետ այնտեղ մնար:
Եվ սերունդենր այսպես գային,
Եվ կարդային խուղիս որմին
Սրտիս միակ երգը ջերմին,-
Եվ երգս այդ ես քեզ տայի:
Բանաստեղծությանը հաջորդում է նրա վերջին խոստովանությունը, որ ոգով պայծառ է և առույգ, սակայն միակ հոգեպես ընկճող և հոշոտող հարցը ընտանիքի հոգսն է, որն էլ թողնում է ալլահին և հայ ժողովրդին: