Рубрика: Ռուսերեն

,,Время нам дано временно,,

Ժամանակը մեզ տրված է ժամանակավորապես այս արտահայտությունը փոխարինում է՝ կյանքը մեզ ժամանակավորապես է տրված։ Իսկապես մեր ամբողջ կյանքի ընթացքում ժամանակահատվածը պետք է օգտագործել այնպիսի բաների վրա, որ հետո չափսոսանք այդ ամեն վարկյանի համար։ Օրինակ ես փորձում եմ ժամանակս օգտագործել դասերի վրա, ֆուտբոլիս պարապունքների վրա և ամենակարևորը ընտանիքիս հետ։ Կան մարդիկ որ իրենց ժամանակը անիմաստ բաների վրա են օգտագործում չմտածելով, որ հետո ափսոսալույեն։

Время дано нам временно заменяет это выражение: жизнь дана нам временно. Действительно, на протяжении всей жизни мы должны тратить время на то, о чем позже пожалеем. Например, я стараюсь проводить время на уроках, на уроках футбола и, самое главное, с семьей. Есть люди, которые тратят время на бессмысленные дела, не думая, что потом пожалеют об этом.

Рубрика: Մայրենի

Ավետիք Իսահակյան և Նահապետ Քուչակ

Հայրենը հայկական միջնադարյան ժողովրդական տաղաչափության տեսակներից մեկն է։ Բաղկացած է չորս 15 վանկանի տողից, նույնահանգ է։ Երբեմն տողերը երկատվում են (7-8 վանկ), գրվում ութ տողով։ Հայրենների սովորական թեմաներն են սերը, բերկրանքը, պանդխտությունը, խաղաղությունը և այլն։ 

Մի մրահոն աղջիկ տեսա

Մի մրահոն աղջիկ տեսա
Ռիալտոյի կամուրջին,
Հորդ մազերը – գետ գիշերվա,
Եվ հակինթներ՝ ականջին՛

Աչքերը սև – արևներ սև,
Արևների պես անշեջ,
Գալարում էր մեջքը թեթև
Ծաղկանկար շալի մեջ:

Աչքս դիպավ աչքի բոցին,
Ու գլուխըս կախեցի.
Ժպտաց ժպտով առեղծվածի,
Հավերժական կանացի:

Միամիտ չեմ՝ հավատամ քեզ.
Տառապանքս փորձ ունի.-
Մի մրահոն կույս էր քեզ պես,
Կոտրեց սիրտս պատանի…

Իսահակյանը բանաստեղծության մեջ իր սիրո մասին էր պատմում, իր սևաչյա սիրո մասին: Խոսում էր իր արդեն իսկ կոտրված սրտի մասին, ասում, որ այլևս չի հավատալու, անկարող է:

Սի՛րտըս երկինք է

— Սի՛րտըս երկինք է…
Ամեն արարած
Աստղ ունի այնտեղ —
Գահ ունի այնտեղ:

— Սի՛րտըս երկինք է…
Բո՛ւյր կուտա ծաղկին,
Սեր կուտա կույսին,
Կյանք կուտա անկյանք,
Չոր անապատին —
Ամայի սրտին…
— Սիրտըս երկինք է…

Բանաստեղծությունը անհունություն էր արտահայտում: Անհունության խորհրդանիշն էլ երկինքն է: Երկինքը լի է, լի մեր ամենաթանկով ու ամենասիրելիով, ով էլ մեզ կյանք է տալիս:

Աչերդ է ի ծով նըման,
որ ի Մըսրայ դուռն է կանգներ.
Վարսերդ ի յալի նըման,
որ քամին կ’անէ տարուբեր.
Քան զուռ ես ի վեր վազեր,
քան զկարմիր խընծոր բոլորեր.
Պայծառ ես քան ըզքաֆուր վա´րդ,
որ հոտով զաշխարհս է լըցեր:

Քուչակի հայրեններից է: Սիրունագույն հայրեն, որտեղ. թերևս, ամենանկատելին գեղեցկության արտացոլումն է. ծովի նման աչեր, քամուց տարուբերվող վարսեր, վարդից պայծառ ու անուշաբույր: Հայրենը գեղեցիկի դրսևորոումն է, նկարագրումն ու էությունը: